"tatulka!..."

"Johnny, Janowski, Jeanu, Janisław" - tak obok "Jasia" i "Janka" najczęściej do Ciebie, Syńciu, wołamy:)

Dzień rozpoczynasz bardzo wcześnie, budzisz się wesolutki około 6 rano...czasem o 5:40, a czasem jest z Ciebie prawdziwy śpioch, czyli oczka otwierasz dopiero o 7!

Wystarczy Twoje "już jestem! wstajemy!" a potem gramolisz się na mnie lub Tatę i wołasz:

"TATULKA!"

To Twój odpowiednik pobudki:)

Uwielbiam to słowo, bo w naszej małej rodzince największym śpiochem jest właśnie Tata:)

  Twoja najukochańsza Siostrzyczka jest - delikatnie mówiąc - niezadowolona, kiedy po niej skaczesz lub trochę ją gryziesz. Dokładając fakt wczesnej pory - to po prostu katastrofa, foch i kwaśna mina.

Po długaśnym poranku sprawdzamy czy już i inni wstali i rozglądają się za słonkiem...

nowy dzień, dobry dzień...

Wyspałam się dzisiaj!

Fakt bardzo warty zanotowania:)

Naprawdę się wyspałam. Nie pamiętam kiedy ostatnio udało nam się przespać całą noc razem w tym samym i to własnym sypialnianym łóżku:) Bez przerywników.

Ani Marysia, ani Janek nie przebudzili się ani razu. Nawet o 5 czy o 6 rano w całym domu zalegała cudowna poranna cisza.

Uśmiechając się do siebie wspominałam wczorajsze rozmowy z Agnieszką (Mamą Dwójeczki z małą różnicą wieku) oraz Paulą (Mamą odrobinę starszej Dwójeczki z równie małą różnicą wieku). Mówimy o tym samym, rozumiemy się bez słów, narzekamy, wzdychamy, ale na końcu ustalamy, że do szczęścia potrzeba nam tylko...żeby nic się nie zmieniło:) 

Ukochany Mąż, zdrowe dzieci, Miłość, Rodzina.

I właśnie z takim uśmiechem otworzyłam okno.

Rano trzeba otwierać okno!

Zwłaszcza teraz - wiosną - słychać świergoczące radośnie ptaki - cudownie!

Tak dobrze zaczął się dla mnie dzisiejszy dzień:)

Słońce niestety znowu się schowało, termometr wskazuje słabe +4 stopnie C.

Ale ja już wypatruję ciepła i...kolejnej podróży:)

Właśnie wydrukowałam sobie plan lotów z lotniska w Poznaniu i Wrocławiu - może rzucimy z B. monetą?

Weekend we dwoje...mmm...Barcelona czy Szkocja?:)

sen

Miało być jeszcze o śnie. Był tak realistyczny, niedorzeczny i zapamiętałam go z takimi detalami...:)

Nowa knajpka w Mieście. 

Strefa cicha i szybka - to chyba skojarzenie ze strefą cichą i głośną w kompleksach basenowych albo termach w Białce:)

Strefa szybka w owej knajpce to miejsce na lunch, strefa cicha to kilka stolików na podeście, gdzie można wypić aromatyczną kawę i zjeść ciacho.

Jestem tam w dniu otwarcia, testuję, delektuję się. Kawę podaje mi...znajoma z reala:) Jest kelnerką. Pękam ze śmiechu, bo w rzeczywistości, na jawie, jest to Osoba, która - w moich oczach - uchodzi za najbardziej stroniącą od jakiejkolwiek pracy:)  A we śnie ma fartuszek i z nienagannym uśmiechem krząta się między stolikami:) Przynajmniej wiem, że jestem w luksusowym lokalu:)

Nagle przysiada się do mnie chłopak, a raczej mężczyzna, twarz jakby znajoma, z widzenia? Z dzieciństwa? Trochę jakby ten aktor z serialu "7th heaven":) Siada obok mnie, mówi, że kocha mnie od zawsze, jesteśmy sobie przeznaczeni i...całuje bosko i długo i namiętnie:)

Znowu pękam ze śmiechu, a za chwilę jadę już kabrioletem przez pustynię w Kalifornii, z moim Prawdziwym i Jedynym Mężem. Czuję na twarzy suche gorące i piaskowe powietrze, ale wiem, że za chwilę poczuję wilgoć oceanu, bo zbliżamy się przecież do LA...

I pobudka!

Nie wierzę w interpretację snów, ale przez cały dzień uśmiechałam się do siebie po tych nocnych wydarzeniach, coś w nich może jednak jest?

Zacząć marzyć? 

Nie, no, nie o tej pierwszej części...:)

trochę pożegnań... i poszukiwania wiosny!

Znowu spore braki i opóźnienia, dlatego nadrabiam szybciutko fotorelacją z ostatnich tygodni...

Pożegnaliśmy na dobre zimę - zarówno w domku, jak i za oknem.

Jeszcze niedawno było tak...

...ale słoneczko i ciepełko sprawiło, że nasze przebiśniegi i krokusy wyłoniły śliczne główki:)

Jasiu w poszukiwaniu Pani Wiosny zajrzał do pobliskiego lasku:)

Uwielbiam chwile spędzone sam na sam z Nim lub z Nią. Uwielbiam nasze wtedy rozmowy, brak pośpiechu, spokój, bycie razem. Owego popołudnia poszliśmy z Małym na spacerek dosłownie kilka kroków od domu. Dobrze, że wzięłam aparat, słonko cudnie grzało i świeciło, Janko od niechcenia pozował:)

A dzisiaj spędziłam kilka godzin z Córcią:) Miało być szczepienie i słodkości na pocieszenie. Szczepienia nie było (katar), ale słodkości, rozmów i spaceru sobie nie odmówiłyśmy:)

Nie mam czasu...

Przez ostatni miesiąc miało powstać tyle postów!

O zimie, górach, nartach z dziećmi.

O słońcu i wiośnie.

O szczęściu i nie-narzekaniu.

O przebiśniegach i energii.

O dyskotece:)

O muzyce, dzięki której unoszę się na chwilę nad ziemią.

I co?
hmmm....no jest ta cisza, o której tak marzyłam...

szkoda tylko, że to blogowa cisza...

:(