my life is today

Wczoraj zrobiło mi się bardzo smutno. Bardzo. Późnym popołudniem, gdzieś na instagramie, mignęło mi zdjęcie aktora Luke'a Perry. Jak zwykle (znowu...) szybko przerzuciłam kilka zdjęć i nie zastanowiłam się dłużej nad tym, że było czarno białe. Jednak w pewnym momencie zwolniłam, zatrzymałam się i przeczytałam o jego odejściu...
Massive stroke, age 52 biło z każdego zdjęcia. A potem beautiful person, kind and inspiring human being.
Luke Perry. Dylan. Beverly Hills 90210. Był starszy ode mnie o dziesięć lat. Idol. Obiekt nastoletnich westchnień. Wspomnienie z dzieciństwa. Zmarł.
Na IG pojawiły się pierwsze piękne wspomnienia o nim, spontaniczne, odruchowe. A mi zrobiło się smutno. Bo to trochę tak, jakbym go znała. Jakby był moim dawnym kolegą.

Jakby ktoś zapukał do drzwi mojego pokolenia i powiedział: dobra, teraz wasza kolej.

Wpatrywałam się w ten serial z otwartą buzią. Pilnowałam każdego odcinka. Nie mogłam się zdecydować, którą postać lubię najbardziej, z którą łatwiej mi było się zidentyfikować. Miałam kilkanaście lat, piętnaście, może szesnaście, chłonęłam nowości z telewizji, inny, amerykański, odważny świat.  Tak, dwadzieścia pięć lat temu, przepaść między nami a Ameryką była naprawdę spora. Wszyscy go oglądali, a w pokojach wieszało się plakaty z całą paczką z 90210.
Ja wiem, że to "tylko" serial, że kolejna postać z wielkiego świata, że Dylan właściwie wcale mi się wtedy tak bardzo nie podobał... Ale ta śmierć, wstrząsnęła mną, zasmuciła i kazała otworzyć szerzej oczy.

Ja. Lat 41. Nadal wszystko odkładam na później. Czekam na weekend, na wieczór. W poniedziałek wstrzymuję oddech i przeczekuję do piątku. Nauczyłam się żyć od - do, tylko w weekendy, a właściwie ich małą część. Nakładam sobie tak wiele zadań, że zanim zdążę je wszystkie ogarnąć, jest niedziela 22:00.
A co z resztą tygodnia? Co z dniem dzisiejszym? Z ostatnim ... pół-rokiem?

Odszukałam w moich wersjach roboczych szkic potencjalnego kolejnego posta. Jednego z serii tych, które czekają na dokończenie, czasem zbyt długo i emocje stają się nieaktualne. Pamiętam, że zapisałam w nim , w nim pewną wielce odkrywczą myśl, wyjątkowo po angielsku, bo tak mocniej mi brzmiała: my life is today. My life is today. Nie od jutra, ani od weekendu. Od dzisiaj, od teraz, od razu. Nie ma co odwlekać. Czas przestać zaciskać zęby i wzdychać byle do wiosny. Czas wypuścić powietrze, odpuścić wszystko, co męczy, przestać udawać. I zacząć żyć.
Mam 41 lat. On miał 52.