rodzic rozdygotany

 

prawdziwa zima

śnieg, biało, trochę mroźno

pierwszy raz byłam na nartach w Czechach!

 

w sumie jeżdżę od dawna, ale odkąd jestem mamą, odczuwam pewien niepokój...

o zmarznięte nóżki, noski, rączki...

 

hmmm...no właściwie... nie wiem, o co tak naprawdę jeszcze...?

 

generalnie... nie potrafię pozwolić samej sobie na kilka godzin relaksu

czystego, spokojnego relaksu

liczę zjazdy, patrzę na zegarek

kondycja też już nie ta sama, bo przybyło kilogramów, o porządnej rozgrzewce nie wspomnę, więc kolanka, uda bolą

czekam na koniec i powrót do pokoju, domku, do Nich

 

Im oczywiście nic nie jest

zjedzą więcej, niż zjedliby przy mnie

nóżki, nawet, jeśli zmarzły, są ogrzane przez Tatę, ciocię, opiekunów

dzieci są szczęśliwe!

 

a ja...nie umiem i chyba trochę nie chcę oddać pałeczki

wydaje mi się, że nikt tak o Nie nie zadba, jak ja...

 

a z drugiej strony, już wręcz wykrzykuję swoje zmęczenie byciem niezastąpioną:)

dziwne, nie?

 

więc zamiast rozpisać się, jak wspaniale Marysia nauczyła się jeździć na nartach,

jaka jest już duża i coraz bardziej samodzielna! jak było fajnie...

...

...po feriach w górach pozostało niestety smutne wspomnienie nerwów, fochów, buntów trzylatka i moich krzyków

i niedowierzania, bo oboje z Mężem nieraz patrzyliśmy na siebie ze zdziwieniem

bo nasze Skarby były nie do uciszenia

z powodu kłótni lub po prostu dzikiej zabawy

z wyjazdu wróciłam po prostu zmęczona, sfrustrowana, smutna

dzieci wariowały, nie słuchały, nie reagowały

już podróż w tamtą stronę była momentami koszmarna, 200 km zniecierpliwienia, decybele sporo powyżej akceptowalnego przez nas progu, szturchanie i marudzenie

miałam ochotę zawrócić

kolejne 100 km ulgi, bo Mały zasnął, a Starsza szeptała bajeczki przytulanej do ramiom lali

 

sinusoida taka trwała całe pięć dni

miałam ochotę uciec

a za chwilę ze wzruszeniem patrzyłam, jak pięknie rysują, śpiewają, śpią

 

 

no i właśnie, czy to jest wynik mieszanki Ich żywiołowych charakterków, nieumiejętnie przez nas okiełznanych

czy też nasze dzieci są najnormalniejszymi na świecie dziećmi?

 

zadaję sobie to pytanie od kilkunastu dni

i mam nadzieję, że znajdę kiedyś lub w ogóle odpowiedź na to,

czy to czasem nie jest kwestia mojego/naszego podejścia?

może za szybko się denerwuję?
może za dużo oczekuję?

może za słabe i niejasne zasady panują w naszym domu?
może czas zauważyć, że nasze Skarby rosną, zmieniają się, rozwijają?

że nie są już ani takie małe, ani takie duże, jak mi się wydaje?

za mało lub za dużo wymagamy?

 

 

a może to kwestia mnie samej...

 

 

ale na pewno mamy wyjątkowe i najcudowniejsze na świecie Dzieci:)

takie Dwa Żywioły, pełne szczerych, spontanicznych emocji

pełne pomysłów i niesamowitej wyobraźni

gaduły, nie potrafią zamknąć buziek na dłużej, niż mrugnięcie okiem

uparciuchy, jedno większe, od drugiego

nasze

z krwi i kości

z naszych genów, talentów i tych niedoskonałości, które w Ich wydaniu są po prostu urocze

Przytulanki

nasze Dzieci

 

szczęśliwie jestem spod znaku Strzelca

czyli cechuje mnie, cytuję, "pogoń za nowymi przeżyciami"

i tak, wyjeżdżając z Czech, byłam pewna tego, że nie chcę przeżyć kolejnego urlopu w ten sposób, nie mam ochoty na wakacje latem gdzieś zagranicą, jeśli w zachowaniu dzieci nic się nie zmieni

 

a godzinę później, obserwując pola, lasy, nowe miasta, zza szyby samochodu, w dużo spokojniejszej atmosferze

pomyślałam...dobrze byłoby znać już miejsce naszych letnich rodzinnych podróży...

już planować i cieszyć się na nie:)

 

taki to ze mnie rodzic rozdygotany...