o blogu

Założyłam mojego bloga, żeby pisać.
Tak naprawdę pisałam już dużo wcześniej, ale pod innym szyldem, głównie o dzieciach, częściowo tylko upubliczniając.
Też dla siebie, dla pisania, siedzi we mnie to pisanie i nic na to nie poradzę.
Jedni malują, inni rysują lub śpiewają.
Jeszcze inni potrafią z drewna, nici, papieru stworzyć niesamowite, piękne przedmioty.
Zawsze takim osobom zazdrościłam, tak pozytywnie, umiejętności, manualności. Moje ręce dwie potrafią grać na fortepianie, trudne, choć szkolne utwory. Ale do maszyny do szycia, szydełka, nożyczek, czy tkanin talentu i chęci brak.
Więc piszę. Nieudolnie zazwyczaj. Ale zawsze z serca.
Czasami wystarczy przerwa śniadaniowa w pracy, zapisuję parę słów. Albo nawet te kilka minut, gdy czekam przed przejazdem kolejowym, a w radio leci jedna z piosenek, na które zawsze reaguję emocjami.
Tu i teraz. Zapisane na szybko słowa tak doskonale oddają to, co w danej chwili czuję, że nie mogę czekać. Są jak sen, który trwa kilka minut, żeby o świcie bezpowrotnie zniknąć z mojej pamięci i podświadomości.


A te napisane słowa, nie chcą siedzieć w szufladzie. Chcą żyć i oddychać. Chcą się sobą chwalić.
Chcą przyciągać, czarować, umilać, czasem zastanawiać.
Chcą być czytane.
Bardzo.
Mimo, że nie sprawdzam słupków poczytności, wejść, polubień, a o pojęciu UU dowiedziałam się niedawno, po kilku latach prowadzenia bloga, to po opublikowaniu każdego jednego posta... czekam. Na każdy komentarz, choćby najmniejszy, najkrótszy, choćby uśmiech i małe pozdrawiam.
Ale Wasz. Twój. Ślad, że Ktoś tu trafił lub może wrócił.
Macie pojęcie, jak to cieszy?
Widzę, że mnie odwiedzacie, choć nie raz, nie dwa, robią to również komputery.
Znam warunki konieczne do tego, żeby liczba odwiedzin i komentarzy wzrosła.
Czytam o nich i obserwuję, jak działają na innych blogach.
Ale to nie moja bajka. Nie zarobię na blogu. Jedyne, na czym mi zależy, to zainteresowanie, obecność, komentarz. Wasza obecność.


Wiem, że moje myśli i sposób ich wyrażania jest nieksiążkowy, niesłownikowy, nie zawsze zrozumiały i poukładany. Wtrącam dość sporo takich moich "pomiędzy wierszami", co powoduje, że ostatecznie tekst jest przekombinowany, niejasny. Za dużo skrótów myślowych wydłuża drogę do złapania sensu. Przypuszczam, że zdarza mi się być przy tym tak odrobinę uroczą. I jeden na pięć razy zyskuję tą umiejętnością sympatię, ale częściej jednak pozostaję nieczytelna...
Kilka tygodni temu wróciłam do Elizabeth Bard i jej "Pikniku w Prowansji". Mimo że średnia liczba przeczytanych przeze mnie dziennie stron jest żałosna, całe tegoroczne lato niemal utkane jest z jej fragmentów...
Na którejś z kolei stronie uderzył mnie krótki, choć wyczerpujący opis... mnie samej.
Co prawda jest to opis kuchni prowansalskiej, ale zdecydowanie mogłabym się podpisać pod wszystkimi znalezionymi tam epitetami...
"Nie pragmatyczna, zgodna z wcześniej ustalonym planem. Instynktowna, impulsywna, naglaca,  płynąca z porywem serca."
To ja.


Dlatego wybaczcie nie słownikowość i - jeśli znajdziecie chwilkę - zostawcie mi proszę pod tym postem ślad Waszej
obecności. Jeden uśmiech, dwa znaki. Nawet, jeśli trudno mnie po prostu skomentować:)
To dla mnie ogromnie ważne, dodaje skrzydeł. Serce rośnie.
Mój blog, to blog o sobie, ale już nie tylko dla mnie.


Dziękuję:)