Życie
jest tak krótkie
a jednocześnie zbyt długie, żeby po prostu machnąć na nie ręką.
Jesteśmy tu - wierzę - że z jakiegoś powodu.
Szukamy szczęścia. Szukamy miłości.
Żyjemy wśród ludzi i obok nich.
Nie chcę odpuszczać. Marnować dnia, pozwalać, żeby któraś z darowanych chwil przeciekła niepostrzeżenie przez palce.
Nie sięgam zbyt daleko wstecz, raczej... wybieram najpiękniejsze momenty i osoby, pielęgnuję pamięć o nich, bo bez nich nie zdobyłabym tak wiele.
Nie sięgam zbyt daleko wprzód, raczej...daję ponieść się nurtowi życia, delikatnie nim sterując.
Już nie wysiadam i nie przyglądam się z boku.
Jestem tutaj, oddycham, żyję.
Kocham niezmiernie i nie boję się.
Cieszy mnie każdy dzień, z radościami i troskami. Mogę i chcę, jestem silna, potrafię.
Marzenia znowu nabierają kształtów, mimo, że ciągle jeszcze są marzeniami.
Ale wiem, że się spełniają, że się spełnią.
Czasem tylko trzeba na to trochę dłużej poczekać.
Jak zwykle, gdy dowiaduję się o Czyjejś śmierci, i to w tak smutnych okolicznościach, przychodzi refleksja...
Musiał być naprawdę wyjątkowy. Tak, jak każdy z nas...
Musiał być naprawdę wyjątkowy. Tak, jak każdy z nas...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz