american dream

Będąc w Stanach śniłam, marzyłam, wyobrażałam sobie, jak to będzie. Jak to będzie w moim przyszłym, dorosłym życiu.
Wtedy jeszcze, mając lat dwadzieścia kilka, złudnie myśląc, że na końcu cienkiej nitki, którą wtedy w rękach ściskałam, jest ta prawdziwa i jedyna miłość. Ale nic tam już nie było. A i ja tak zwijałam, przyciągałam to nic... żeby ostatecznie z pustymi rękoma zostać. I żeby na końcu móc tą nitkę wreszcie puścić.

Yellowstone National Park, 2001

San Francisco, 2003

Ale już wtedy marzyłam. O domu, kuchni z długim blatem, wielkim oknem, widokiem na życie. Tworzyłam swój własny american dream. To były bardzo dosłowne i dokładne marzenia.
Całe mnóstwo namacalnych małych marzeń i zachcianek. Takich, które razem wzięte tworzą obraz ukochanego domu. I mojego każdego dnia...
Ekspres do kawy, koniecznie czarny, taki, żeby móc ją z cynamonem parzyć.
Młynek do pieprzu.
Otwarta kuchnia, koniecznie z drzewem iglastym za oknem. Kuchnia, w której będę piekła, gotowała, wymyślała, wczytywała się w książkę kucharską, z lampką wina w dłoni, z przyprawami w szufladzie, świecami na stole i tłumem przyjaciół krzątających się wkoło. Placemats, napkin rings, Crate&Barrel, Williams-Sonoma...
Łazienka z długim blatem.


Wszystko to w zasięgu moim.
Oczami wyobraźni widziałam swobodę. Dowolność. Możliwość.
Stany mnie rozpuściły. To tam upewniałam się, że można. Że wszystko jest możliwe. Nie bałam się poznawać, podróżować. Odkryłam w sobie ogromną ciekawość tego, co za zakrętem. Potrzebę chodzenia bocznymi uliczkami, z dala od tych skrupulatnie wydeptywanych przez większość. Dosłownie. Bez przenośni. Nie zawahałam się odezwać, zapytać, uśmiechnąć.


Marzyłam też o Tobie, o spokoju, o tym, jak gładzisz moje włosy przed snem, z ramieniem otulającym mnie całą z tymi snami. Zastanawiałam się, gdzie jesteś? Kim jesteś? Co robisz? Z pewnością gdzieś już jesteś, musiałeś już gdzieś na świecie być. Sam? Z kimś? I kiedy w końcu te nasze drogi się skrzyżują?
A potem myślałam, że to wszystko już za mną. Że w małej rodzinnej mieścinie nie zaznam już, nie poznam. Odłożyłam mapę z marzeniami na zakurzoną półkę, nie planowałam, nie próbowałam.


Ale nasze drogi miały się skrzyżować. Trafiliśmy na siebie w cudowny, nienachalny sposób. Choć do dziś mam wrażenie, że niewiele brakowało, a mogliśmy się minąć.
Mogliśmy?...


Marzenia się spełniają.
Nie musiałam po nie wracać do Ameryki.
Jesteś.
Tak samo uwielbiamy świeżą kawę z czarnego ekspresu, mamy dom ze wspólnym widokiem, dzieci zdrowe, mądre, nasze. Od zeszłego tygodnia z kuchennego okna widzę świerk, iglaka. Postawiłeś go na razie w donicy, bezwiednie odkurzając moją niemal zapomnianą wizję. Jest niewielki, nie stwarza jeszcze klimatu domu zatopionego w lesie, ale ten mały gest rozczulił mnie bardzo. Nie będę naciskać, marudzić, że nieidealnie. Mam przecież drzewo iglaste za oknem!
Marzenia się spełniają. Nie wszystkie od razu. Na niektóre trzeba się naprawdę naczekać, ale zdarza się, że nagle wpadają i zaskakują. Przypominają o sobie. Robią niespodziankę, podnoszą na duchu, wprawiają w doskonały nastrój. Zaraz świat wydaje się przychylniejszy. Trudności mniej skomplikowane.
A one przyjaźnie poklepują po ramieniu i szeptają... nie przeczuwałaś, że się spełnię?:)
Ciągle we mnie są.
Kolejne.
Bo te amerykańskie już się ziściły:)