krok po kroku, krok po kroczku...:)

niezaplanowanie
wzruszam się dziś już trzeci raz
na myśl o grudniu i czasie Świąt
przy piosence o karpiu z radiowej Trójki
przy reklamie o chłopcu, który "zgubił" swoją mamę
i gdy dzieci nasze zapisują - każde po swojemu - propozycje zadań na Adwent

(miałam napisać zgodnie z oryginalną pisownią naszej sześciolatki, ale nie o ortografię tu przecież chodzi...)
poodśnieżać podjazd
rzucać się śnieżkami
umyć drzwi
ulepić bałwana
zrobić ozdoby na choinkę
...

wzruszam się, nie wiem nawet czemu, ale to silniejsze ode mnie, te łezki
i w zadumę wpadam chwilową
to już!
bo z jednej strony ściska mnie w środku podekscytowanie
a z drugiej zmęczenie dopada ogromne
kalendarz na grudzień zapisany po brzegi
choć przecież nie tylko obowiązkami!
ale ja z moją paniką otuliłabym się najchętniej kołderką, kocykiem
i pospała udając, że mam na to wszystko jeszcze czas
zagłuszając konieczności i powinności

a studiowałam i zarządzanie czasem i projektami i organizację pracy!


(przerwa na herbatę jaśminową)



Noooo tak. Czy ja naprawdę muszę tak sobie pozrzędzić? Czy nie mogę ruszyć tyłka z tej sofy, ogarnąć kuchni, w piętnaście minut przygotuję klopsiki na jutro, raz, dwa, zupa i drugie danie z kaszą gryczaną. Ciuszki dla dzieci na rano, potem prysznic i balsam czekoladowy. O Ani pomyślę, bo Najmłodsza z Najmłodszym chorzy mocno (jak ja mam dobrze!). O zbliżającym weekendzie z Żebrowskim sobie przypomnę. Czad! I urodziny za pasem. I rzęsy mam zalotne przez 24/7. I permanentnego sobie robić nie muszę-musieć (nawet te zmarszczki przeboleję). I książki się na stole zapraszająco piętrzą. I jeszcze dwie przy łóżku.
I jakbym tak już tu teraz skończyła (bo przecież sensowny jakiś post można napisać w każdym innym czasie), to i świecę zdążę zapalić i herbatę dopić i książkę przeczytać. Albo plan na cały tydzień rozpiszę. Co, kto i kiedy.
To ruszam. Ogarnę. A od jutra na głos już będę nucić wracając z pracy
"krok po kroku
krok po kroczku
najpiękniejsze w całym roczku
idą Święta!":)