Pan Bóg nas słucha

chciałam ciszy?
to mam
zgubiłam wczoraj telefon
trochę przez nieuwagę, niemądrość, pośpiech
dosłownie odjechał mi
na masce samochodu


i nastała cisza
czekam, może trafił do rąk uczciwego znalazcy
a może nie
przecież to tylko telefon


ale ciszę mam
o taką w pewnym sensie chodziło przecież
nie kusi mnie instagram, facebook, email, blog
nie czuję, że muszę  zrobić zdjęcie swoim butom, rowerowi, drugiemu daniu
śmieję się gorzko z samej siebie
tak, jak kiedyś z innych
że wszędzie z telefonem
że wszędzie po trochu
w łączności z całym światem
w dwóch miejscach naraz

bycie w łączności z całym światem odbija się niestety na łączności z najbliższymi
dzieci wołają o... dzieci zawsze o coś wołają
a ja robię zdjęcie, edytuję, wrzucam, bawię się
moje "zaraz... za chwilkę... już idę!" przeciąga się w długie minuty
ostatecznie niecierpliwię się i ja i one


nawet na te wolne chwile na rowerze zabieram ze sobą endomondo
i wcale nie lepiej mi się z nim jeździ
zmierzyć, wyliczyć mogę i bez niego
a tym bardziej przejechać
a bez niego te kilometry mogą być naprawdę wolne


Pan Bóg mnie wysłuchał
dał znak, że czas zacząć żyć wolniej
po prostu żyć
pisać ołówkiem i długopisem
na kartce czystej
stronie otwartej
zatrzymywać nimi myśli ważne i godne zatrzymania
niekoniecznie wszystkie, które tylko do głowy przyjdą
spontanicznie to... mam kochać i tą miłość okazywać
a nie rozdawać światu zdjęcia piękna
ja to piękno telefonem sobie zasłaniam
a wysyłanie, polubienie, pstryknięcie, dodanie... za dużo tego
nie chcę być w połowie tu i w połowie tam
nawet najpiękniejszą tartą na instagramie dzieci się nie najedzą


chyba czas na oddech
na urlop
na mnie