niecierpliwość... i negliż

Całkiem niedawno, pewien gość, mocno pachnący mi podróżami (w sumie tymi podróżami to pachnie jego blog, poza siecią nie mieliśmy przyjemności się...spotkać), radził blogującym (nie bezpośrednio mnie, ale dość osobiście to przyjęłam) korzystać z poradników dla blogerów.
Tak więc zaczęłam myśleć.
Mój blog, to przecież mój blog, a co za tym idzie, moje zasady, moja wizja i misja. Tym bardziej, że nosi nazwę o sobie dla mnie.
Chociaż...raczej znalazłby się na półce bez kategorii. Nie jest ani kulinarny, ani parentingowy, ani podróżniczy. Nie ma w nim perełek designu,  a lifestyle może i ma, ale daleko mi do bycia inspiracją, a tym bardziej poradnikiem.
To nie ja.
Więc może, by nabrać charakteru, zwiększyć liczbę Czytelników... choć tak naprawdę jest Was coraz więcej, co cieszy jak nie wiem:) ...powinnam zasięgnąć porad znawców i blogowych specjalistów?

Oczywiście wiem, nad czym mogłabym popracować od zaraz. Nad własną osobistą niecierpliwością, często odbieraną jako spontaniczność. Bo gdy zapuka mi myśl, temat, pani emocja lub pan nastrój, to muszę tu i teraz i od razu. Ulżyć sobie, a pewnie niekoniecznie wszystkim Zaglądającym, i napisać. Najpierw ubrać i ułożyć. Potem puścić w obieg. Niecierpliwie podzielić się. Koniec końców...odsłonić. Mogłabym przecież najpierw naszkicować. Przemyśleć, przespać się z nim. Z tematem, nowym wątkiem. Żarty...niedoczekanie....
Ale...dlatego, i dzięki temu właśnie, powstał mój blog. Moje miejsce, miejsce, gdzie mogę pisać o tym, co u mnie. Mogę pisać o sobie. O odczuciach i myślach, których nie chcę zatrzymywać. Nie da się i już. Pisałam na skrawkach papieru, ostatnich stronach zeszytów, książek. Na czym się dało. Zdarzyło się i na kawiarnianej serwetce. Co miałam pod ręką. Bo pisania nie dało się nigdy zaplanować. Zaznaczyć w kalendarzu "jutro po obiedzie piszę o....". Są takie myśli i emocje, wrażenia danej chwili i miejsca, niecierpliwe na tyle, że nie mogą czekać. Trwają chwilę właśnie, pewien splot słów i mix zmysłów. I o nich nie chce się zapomnieć...
Taka ja.
I dlatego ten blog. O sobie i dla mnie. Dla spokoju ducha, którego tak bardzo trzeba mi. Myślałam, że potrzebowałam go najbardziej wtedy, gdy dzieci, Skarby nasze, były małe i absorbowały każdą minutę mojej doby i każdą cząstkę mojego ja. Blog miał być czymś dla mnie. Miał być nie-dziećmi, choć o nich piszę tu tak wiele. Nie-domem, a przecież wszystko jest z nim związane, cała ja przecież.
Mój blog jest mi potrzebny nadal. Dzieci rosną, a ja pisać nie przestaję. Cieszy mnie pisanie. I to, że jestem czytana. Jestem czytana! Mam stałe kochane Grono Komentujących i Mobilizujących:) Lubię mój blog, uwielbiam kontakt z Wami. A dzięki temu, że niewielu z moich znajomych wie o blogu, piszę odważniej. Otwarcie. Zdaję sobie sprawę, że blogowy post jest jak negliż. Odsłania więcej, niby nieśmiało, niby niechcący, niby nie dla wszystkich. A jednak...
Ale zajrzę do poradnika. Poczytam, pouczę się. Popracuję nad niecierpliwością. A w międzyczasie napiszę, co u mnie. Dla siebie.