szanse są

Mój kochany blogu,


Na początku mojego listu chciałabym Cię zapewnić, że myślę o Tobie codziennie, że jesteś nadal moim - i dla mnie - oddechem, oknem, uśmiechem. Nie zapomniałam. Nie olałam. Nie odpuściłam.
Fakt, nieczęsto ostatnio zaglądam, nie analizuję statystyk, nie zastanawiam się nad liczbami, nie walczę o ich wzrost. Założyłam dla nas facebook'owe coś, ale nie do końca jestem pewna, czy umiem to coś obsługiwać. Nie dość o tą naszą popularność zabiegam, ale czuję, że nie masz mi wcale za złe.
Prawda? A przynajmniej nie masz mi za złe, że nie zabiegam w typowe dla blogowego świata sposoby. Niestety, mam dwie lewe ręce do szycia i scrapowania. Mam również wrodzoną, choć chyba nie po mojej mamie, niechęć do kontrowersji, konfliktów, rozpalania dyskusji, które nie wnoszą dobrego, dmuchania w ogień.
A mimo to, przyznam Ci szczerze, nadal nas czytają i odwiedzają. Piszą, wspierają, czekają z kawą. Wiem, że są. Dają o sobie znać w odpowiedniej chwili. I są wszędzie. Tam, gdzie jestem, tam, gdzie prawie jestem, gdzie byłam i gdzie być planuję.
Świat, dzięki tobie, mój blogu, dzięki temu, że postanowiłam z tobą w te świat ruszyć, okazuje się całkiem nieobszerny. Wiem, wiem, przecież jesteś wirtualny, więc ta nieobszerność jest oczywista. Ale musisz wiedzieć, że nasze wspólne znajomości doskonale odnajdują się poza internetem. Procentują. Rozwijają się. Uśmiechają na instagramie. A ja uśmiecham się do nich.


Blogu mój kochany. Zapewniam, że za Tobą tęsknię. Tęsknię za naszymi chwilami. Tymi skradzionymi często dziesiątkami minut, wypiekami na mojej twarzy. Liczę jednak na Twoją wyrozumiałość. Wypieki na twarzy nadal mam. Nie mniejsze. Zwłaszcza, kiedy laptop zamknięty. Kiedy telefon na półce. Kiedy w pracy zadyma. Pod stopami pedały. Na biodrach nowa sukienka. A centrymetrów dwa mniej. Gdy siedmiolatka mi na Ty próbuje. A potem na tarasie buduje apartament.
I gdy siedzę, tak, jak w tej chwili, przy drewnianym stole, na drewnianej ławie, z widokiem na nasze góry, bo w tych austriackich zimno, mokro i bez nas. I czuję, że szanse są, żebyś o tym wszystkim się dowiedział. Przede mną długie wolne leniwe bardziej, niż mniej, pięć jeszcze dni.
Szanse są.
Pięć dni. Tematów dużo więcej.
Posłuchaj...


Kind regards,
Anna


ups!