jeden dzień w roku jestem Koziorożcem

Pierwszy września, to u mnie jak Nowy Rok.
Nowe wszystko, tak sobie w głowie układam.
Odświeżam i aktualizuję. Czyli zwyczajnie wyrzucam, co znalazłam, a o czym zapomniałam, że w ogóle mam.
W kościach czuję, że będzie dobrze i nastawiam się, że od teraz będzie inaczej. I lepiej.
Daję sobie szansę i sporo jej reszcie rodzinki.


Menu spisane, obowiązki rozdzielone, egzekwowanie w toku.


Kanapki na jutro zrobione, czekają w lodówce.
I spaghetti z sosem pomidorowym na obiad, jak wrócą wszyscy z pracy, szkoły i przedszkola.
Zestaw witamin, rodzynki, słupki marchewki, butelka z wodą, śniadaniówki w rzędzie ustawione.
Ciuszki na kupce, zeszyty owinięte, kredki zatemperowane, książki podpisane.


Jeszcze tylko powkładam wyprane sznurowadła kolorami do wyszorowanych trampek i tenisówek.
I nastawię budzik na 6:15.


I nawet to przeczucie, że za tydzień zapał minie, nie przeszkadza im aż tak.
Nadzieja matką matek.
A plan matką Koziorożców.
Ten jeden dzień w roku jestem Koziorożcem. I zazdroszczę. I dumna z siebie jestem, że aż pochwalić się musiałam.


Ale co zrobić, gdy się na świat przyszło nie w tej dekadzie grudnia....?:)