dzień po

Nie pierwszy już raz dochodzę do wniosku, że ten mój blogowy świat niezupełnie jest prawdziwy.
Każdy post, to z pewnością reakcja, wynik nagromadzonych emocji, które każą mi nazwać to, co widzę, czuję, co mnie ekscytuje lub wkurza, co za mną chodzi i tupie niecierpliwie, aż nie usiądę i nie napiszę. Czasem piszę, bo chcę sie czymś pochwalić, albo podzielić. A czasem - bo łatwiej mi uporać się z jakimś tematem. A innym razem, to właściwie nie wiem, czemu.
Blogowy post to jednak reakcja spóźniona, wstępnie już przemyślana - przynajmniej częściowo i w swych założeniach:) Dla mnie jednak jest pewnego rodzaju kreacją. Przez moja głowę przemyka tak dużo wniosków, spostrzeżeń, które układają się w zgrabną myśl, że ostatecznie czuję się upoważniona - przez samą siebie jednak - do tego, żeby je upubliczniać. Przy nadmiarze jednak tych właśnie eurek i złotych myślowych mrugnięć, nie  nadążam spisywać, dokańczać, nazywać. Już dawno powinnam sobie była kupić dyktafon, zatrudnić asystentkę lub powiesić na szyi notesik i ołówek. Na sznurku. Skąd one wszystkie się biorą - jak dotąd, nie odkryłam. Życie domowe toczy się w pełni, a mnie ciągnie do klawiatury. Rozpoczynam więc pisanie posta, szybko i nerwowo, choć częściej jednak z błogością. I zatracam się w uwielbieniu instytucji blogowania, samozachwytów z tytułu poczucia bycia blogerka, czyt. osobą nie do końca zwykłą (przepraszam). Post dopieszczam, wykreślam przekleństwa i wstydliwości, ustawiam kursor w strefie optymistycznego i budującego zakończenia. Czasem nawet żartobliwego. Łączę koniec z początkiem, nawiązuję do - często zgubionej po drodze - myśli.
Dumna jestem, upubliczniam, odetchnę dwa razy i sprawdzam poziom zachwytu czytelników. Nie ma we mnie nic, z blogera prawdziwego, który pojawia się z nowym wpisem w poczytnych porach późnego piątku (choć kilka razy mi się udało, poza tym sama w piątki czytam więcej). Ani z tego, który w ogóle regularnie i z premedytacją publikuje treści chwytliwe, a co najmniej za takie przyjęte lub ogólnie za takie uznane... Ale liczbę wejść, przeczytań i odsłon sprawdzam. Czekam na komentarze. Wypuszczam powietrze.


A potem przychodzi u mnie to, co zwykle, po radosnym i budującym poście. Życie. Reguła, którą mogłabym śmiało nazwać syndromem dnia po. Bo dzień po przychodzi zawsze i niemal zawsze jest katastrofą.
Na mój wzniosły - jeszcze do dnia poprzedniego - nastrój, nadciągają chmury, Życie nie wydaje się już takie piękne, wiatr we włosach psuje fryzurę i nagle okazuje się złowrogi. Wizja słonecznych wakacji pod namiotem przypomina, że jestem przecież taka zmęczona i że znowu nie zdążę odpocząć. Dziecięcy śmiech drażni. Drażni optymizm innych. Mam wrażenie, że ciągle coś muszę, powinnam i że zupełnie nie wychodzi mi dewiza: wszystko mogę. Ja przecież nic nie mogę! Na nic nie mam czasu! Odbieram świat dokładnie odwrotnie, niż spisane dzień wcześniej słowa. Czytam je i mam ochotę usunąć. A czasem zupełnie zablokować widoczność bloga, zamknąć kram i strzelić focha. Czuję, że to, co napisałam, jest nieszczere, że wczorajszy zachwyt, zapewnienie walki, sukcesu, sypie się jak domek z kart, gdy tylko odejdę od laptopa. Jak ja w ogóle mogłam to napisać? Wstydzę się, że po wyznaniach o pełni szczęścia, narzekam i zrzędzę na wszystko. Niczym nie przypominam siebie z bloga.
I znów staram się opamiętać. I tak wracam w końcu do bloga, bo przecież w końcu znajdzie się coś, co mnie zachwyci. Jak sinusoida.
A może to czas, żeby odpuścić? Poskromić trochę tą chęć upubliczniania każdej emocji.
Pozastanawiam się. Do następnego posta. Póki co, wypuszczam powietrze.