gdzie uczą jak być rodzicem udanym?

Nie do końca pojmuję, jak to działa w blogowym świecie, ale zauważyłam, że podatny jest na epidemie.
Jeden temat czasem potrafi przewinąć się niemal równocześnie przez kilka blogów.
Nie, nie krytykuję, stwierdzam.
I jakkolwiek daleka chciałabym być od podążenia za tą falą, tym razem ulegam.
Epidemii bycia mamą złą.
Nie dość, że złą mamą, to jeszcze mamą złą.
Weekend minął, ciepły, przyjemny, pracowity.
A ja? O dziwo nie ochrypłam, po tysiącu wykrzyczanych...
nie rób tak
przestań
ciszej!
zostaw to
daj mu spokój
poczekaj
nie biegajcie!
oddaj jej to!
nie teraz
ile razy mam prosić???
skończyłeś?
jedz!
odłóż!
no dalej!
idziesz?
ciszej!

Złość w dwie sekundy uderza jak tsunami i wypełnia mnie po brzegi.
Policzki pieką z emocji, zęby zgrzytają od gniewu, powieki szczypią od pierwszej łzy.
Tak bardzo chciałabym być mamą ciepłą, dobrą, spokojną...
O której mówią, że złego słowa na drugiego nie powie. Zawsze ma czas, pomoże, pokieruje.
Że zawsze uśmiechnięta, że chce się z nią przebywać.

Czy ze mną chce się przebywać? Dzieci kochają bezwarunkowo, ale wiem, że nie lubią, gdy podnoszę głos. Gdy wychodzę z siebie.
Bo czasem zauważą.

Jak to robić? Gdzie uczą być rodzicem udanym?
Czuję, że wystarczy kilka godzin, a moja nagromadzona wcześniej, wygrzana wiosennym słońcem, dobra energia spala się z hukiem.

Znajomi poklepują "to minie, wyrosną".
Ale ja nie chcę czekać, przeczekać. Chcę już być dobra, ciepła i spokojna.
Chcę tulić do snu miękkim głosem, miłością.
Czy to właśnie czują, gdy w końcu gaśnie światło?

A co ja czuję, gdy gaśnie światło? Jeszcze szum. I gorzki żal. Bo znowu za mało się starałam. Brwi strapione i skupione. Od jutra spróbuję od nowa. Jeszcze raz.

Mama moja mówi, że w końcu się udaje. Ale dopiero przy wnukach....