słoneczny dzień - odpowiedź na "obcy"

Dzień pogrzebu Babci drugiej i niemal spotkania z tatą okazał się tak naprawdę bardzo ciepłym i radosnym dniem.
Dlaczego?
Przez całą Mszę żałobną, gdy miałam wrażenie, że serce mi pęknie, ono tak naprawdę rosło.
Co nas nie zabije, to nas wzmocni.
Obok mnie stała moja mama, a za nią mój brat. Patrzyliśmy na siebie raz po raz i z każdą minutą, każdym spojrzeniem, czułam, że żal i smutek oddaje miejsce dziwnej uldze i...wręcz radości.
Byłam dumna i niezmiernie wdzięczna naszej mamie za to, jak nas wychowała i jakie życie nam dała.
Bo tak, jak bardzo mogę być przeciwna pochopnym rozwodom, tak bardzo dziękuję jej za podjęcie tej trudnej, ale jedynej decyzji trzydzieści lat temu.

Jestem silna dzięki niej i - co odkryłam wczoraj - dzięki słabości własnego ojca.

Ulżyło mi, po napięciu, które rosło we mnie w ciągu ostatnich dwóch dni, na nowo. Ulżyło.
Udało mi się zamknąć pewną część, pożegnać się z tą małą nadzieją na happy end. Zamknęłam drzwi i oddałam klucz.

I zaświeciło słońce! Ciepłe i jasne. Żałobę zastąpił spokój. Łzy - pewnie jeszcze się pojawią - ale nas wypełniała szczera radość z tego, że jesteśmy razem, że możemy spędzić ze sobą dzień, wspominając dzieciństwo z mamą, przypominając sobie zabawne historie, tylko nam znane. Wspólna podróż, i ciche westchnienie ulgi, że nic nie musi się zmieniać. Nic a nic.

Przez całą żałobną Mszę widziałam za oknem gałęzie jarzębiny. Kiwały się rytmicznie, ciężkie od czerwonych owoców, w promieniach słońca. Jak obietnica, że wszystko będzie dobrze. Że mam się starać, bo życie nie jest tak długie. Że słońce nadal świeci. Mam cudowną rodzinkę, którą mogę kochać jeszcze mocniej. I że jest dobrze. Wszystko będzie dobrze.