Ona ma siłę. Ona. Każda. Ja.

Siedzę w łóżku w jeden z tych wieczorów przedświątecznych. Pierwszy od lat. Taki ułożony, ogarnięty. Przed czasem. Z boku stos książek do nadrobienia, rozsypane  cudowne kartki, które dostałam od Ani, do wypisania i rozdania naszym Mamom i Tatom pod choinkę. Ania, wyjątkowo ciepła i mądra Ania, o której wspominam u siebie kolejny raz, obdarowała mnie przepięknymi świątecznymi kartkami, które zrobiła sama. Listek po listku, słowo po słowie. Niechętnie rozstaję się z którąkolwiek...

 

 

Patrzę na okładkę Iwony. Ona ma siłę.

Ona Każda Ja.

Czytam od początku i od końca. Nie opuszczam ani jednego słowa. Zamówiłam od razu dwa egzemplarze, ale już wiem. że to za mało. Dałabym ją tej Każdej z moich najbliższych. Rozmyślam, komu pierwszemu podarować, której moc potrzebna od zaraz. Kupiłam i noszę przy sobie, żeby pokazać sobie i wszystkim, że można pisać. I napisać. I trzymać w rękach książkę, która jest spełnieniem marzeń. I że ja też mogę tak kiedyś trzymać, pachnącą niedowierzaniem. Sporo pracy przede mną. Ale kto, jeśli nie ja?
Iwona – czytam po kolei Jej słowa, każdą małą historię i popołudnie. Myśli lekkie i najoczywistsze.
I ważne. I te niepomyślane jeszcze.
Jak moje. Gdzieś z tyłu głowy. Przykurzone, zapomniane, zaspane. Czekają na ubranie w słowa, na nazwanie, wypowiedzenie ich na głos.
Jak te marzenia. które wyrywają się do odpowiedzi. Mojej odpowiedzi. Pragną zwrócenia na nie uwagi. Nareszcie!
Eureka i ulga. Doczekanie.

 

 

 

 

Za rogiem czeka magiczny czas, Boże Narodzenie, Wigilia, spotkania, rodzina, śmiech i prawdziwa radość. Z tego, że możemy znowu, niemal w tym samym gronie, wspominać własne dzieciństwo, tradycje i rytuały. I tworzyć, budować przyszłe wspomnienia naszych dzieci. Czarować ich świat już teraz, przekazując to, co dali nam nasi rodzice. Miłość.

Tak prosto i po prostu.

Bez doszukiwania się w tych Świętach nudy, monotonii i bezsensu.

Bez buntowania się przeciwko smażonemu karpiowi i śpiewaniu kolęd.

Zjemy za dużo, obejrzymy kolejny raz te same filmy.

Będzie jak zawsze. Cudownie.

Niemal. Bo bez Babci.

 

Ale ta niezmienność w tak zmiennej codzienności, ta stałość i przewidywalność jest dziś moją siłą.

Obecność i bliskość drogich mi Osób jest moim szczęściem.

Na tu i teraz. Na te Święta i całe Później.