jestem niekonsekwentna

Nie ma na mnie bata.
Starałam się nazwać to inaczej. Trochę łagodniej, nie wprost.
Tłumaczyłam sobie, że dzieci małe, że pracy dużo, że dom, że wszystko, doba za krótka.
Ale prawda jest taka, że jestem po prostu jednym wielkim słomianym zapałem.
Bo że zapałem, to z całą pewnością. Wpada mi do głowy pomysł, inspiracja, myśl, i muszę już działać. Natychmiast.
No tak, brzmi prawidłowo, od słów do czynów. Niestety w moim przypadku kończy się jedynie na zrywie, zapisaniu, postanowieniu, tudzież opowiedzeniu całemu światu o tych moich planach. Niby działam, ale tak naprawdę stoję w miejscu. Mam w głowie plan na plan, widzę już niemal efekt końcowy, delektuję się nim, chwalę przyszłym sukcesem.
I tyle.
Nie robię tych koniecznych kroków, na końcu których czeka sukces.
Marzę o sobie w rozmiarze 38. Na blacie w kuchni leży rozpiska posiłków, dieta redukcyjna, i niby jem owsiankę, rukolę, raczej mniej, niż więcej, ale pajda świeżego chleba z samym masłem i czekolada pachnąca pomarańczami też się trafia. Chyba za często, waga to WIDZI.
O sypialni pustej, z łóżkiem tylko i małymi stolikami nocnymi, których jeszcze nie mamy, ale za to bez tony dokumentów do posegregowania, bez ciuchów na kupce, czekających na selekcję, wyprasowanie, złożenie.
O tarasie z zasłonkami, nowymi donicami i lampionami kołyszącymi się na wietrze.
O wyrzuceniu z domu wszystkiego, co zbędne, nadmierne, zakłócające.
Wydrukowałam nawet listę stworzoną przez Magdę, uważam, że jest genialna. Krok po kroku, pokój za pokojem, oczyściłabym z przeszkadzaczy, śmieci po prostu.
Wydrukowałam i leży ta lista. Już nawet nie wiem gdzie. Mogę wydrukować jeszcze raz.. zamiast w tym samym czasie wyrzucić choćby stare dekoracje świąteczne albo od dawna nie noszone rękawiczki.
Mam w głowie całe mnóstwo nowych blogowych projektów, miałam spisać moją interpretację niebieskiej książki. Liczba postów: 1.
Planowałam - już w zeszłym roku - napisać zachęcająco o urokach rodzinnych wakacji pod namiotem, taki mały przewodnik dla niezdecydowanych. Trzy linijki tekstu już mam, ciąg dalszy czeka na ciąg dalszy.
Niewysłana paczka z upominkiem świątecznym. Gwiazdkowym. Jest luty...?
Odgrzebanie hasła do naszego Skype'a, wybranie zdjęć do galerii na ścianie, zakup nowych krzeseł do jadalni, pojemników na przyprawy... Spotkanie z Anią, Dorotką, Paulą...

Planuję. I słyszę siebie samą w kółko "muszę w końcu się za to wziąć..."
I wkurzam się, gdy z szafki w przedsionku wysypują się szaliki i czapki i apaszki. I rękawiczki się wysypują, ale nigdy nie parami.
I gdy kopii pozwolenia na użytkowanie szukam, bo bank po raz trzeci się dopomina, mimo, że dostał pierwszą już pięć lat temu. Widać nie tylko u nas króluje papierowy bałagan.

Kiedyś walczyłam z tym. Ze sobą. Po etapie faktycznego tłumaczenia się zmęczeniem przy Maluszkach, niewyspaniem, bo katarki, karmienia, itp. przyszedł etap walki. Kupowałam organizery i kalendarze. Zapisywałam je skrupulatnie jakoś tak do połowy lutego. Potem wrzucałam do szuflady lub ginął ów kalendarz pod stertą nieschowanych dokumentów, rachunków i gwarancji.
Próbowała notować. Do dziś nie mam pojęcia, jakim cudem ja w ogóle ogarniam się w pracy, nie ginę w natłoku pilnych i niezwłocznych zadań i tematów. Moja koleżanka, Koziorożec, zużywa kilka ołówków miesięcznie, bo zapisuje każdą niemal sprawę, zaznacza, odhacza i wykreśla te już skończone. Patrzę i zazdroszczę. Tego ogarnięcia, spokoju, ułożenia.
Ja? Wolę zrobić, niż pisać, że zrobię. Ale wystarczy, że ktoś zadzwoni, przerwie, albo liczba maili na godzinę drastycznie wzrasta, automatem selekcjonuję w głowie, mózg paruje, działam, odpisuję, załatwiam. I dopiero po wyjściu z pracy czuję, ile mnie to kosztowało. Mam wrażenie, że przez całe osiem godzin miałam zadyszkę. Zresztą o tej zadyszce na siedząco pisałam już tu nieraz.
Próbowałam też poruszyć własną motywację poprzez chwalenie się nowym planem. Tak, żeby późniejsza niekonsekwencja była wstydem, więc miałam robić wszystko, żeby jej uniknąć.
Guzik.

A ostatnio... macham. Ręką. Na próby tej ewentualnej mobilizacji. Fakt, nadal wkurzam się, gdy Chodakowska pręży się w co drugim poście na moim facebooku. Zachęca ciągle od nowa. Wkurzam się, gdy inni chudną, biegają, ćwiczą. Dekorują, ścinają włosy, mają pasje. Piszą pięknie, schludnie, przemyślanie. Zachwycają i imponują.
Ale i tak - macham na to ręką.

I zasypiam na sofie.

Zdarzają mi się co prawda małe kroczki. Natychmiastowe sukcesy, chwile euforii i samozadowolenia.
Rower właśnie, spontaniczne 14 km po okolicy.
Wybrane miejsce na nasze letnie wakacje w tym roku, nareszcie!
Kupiony wymarzony szary płaszcz i wełniany otulacz. Taki milusi, jaki zawsze chciałam.

Cóż. Nadal będę planować, roztaczać wizje i snuć plany. Nadal będę wkurzać się na to wszystko, co we mnie słomiane. Ale może uda mi się z czasem nauczyć robić małe kroczki w tą dobrą stronę? Pomimo pędu i zadyszki, nie będę stać w miejscu. Zacznę działać, realizować i kończyć?
Dzieci rosną. Nie ma wymówek. Mam już dużo więcej czasu, niż dwa, trzy lata temu. Spróbuję. W tym na pewno jestem dobra. To się sprawdzi.
Będę próbować. Od każdego stycznia, poniedziałku, whenever.
Od nowa.
Konsekwentnie od nowa.
Za milionowym pierwszym przecież się udaje:)