moje zakochania

kiedyś...
kiedyś tak bardzo chciałam celebrować Walentynki
tak bardzo na siłę, na pokaz, z wielką pompą, z czymś ekstra
a ostatecznie wieczór skończył się ogromną kłótnią, niewyspaniem
żalem, rozczarowaniem, wściekłością
i cichymi dniami po...

z perspektywy czasu wiem, że tamten dzień, wieczór, noc, nie mógł się udać
bo osoba była nieodpowiednia
to po prostu nie było TO
więc, żebym nie wiem jak się starała...ja, on , miejsce, czar, kolacja, świece...nie mogło się udać

na zawsze już...
nie jestem już nastolatką, dzień zakochanych traktuję z przymrużeniem oka:)
no, rzecz jasna, że koszem kwiatów bym nie pogardziła
albo choćby garścią tulipanów z lidla:)
ale wystarczy też, gdy słyszę, jak im B. mój czyta Dzieci z Bullerbyn
a ja siedzę sobie wtedy w kuchni, właściwie to jadalnia już jest
i głaszczę mojego bloga, włączam cichutko ulubiony kawałek i niby jestem sama ze sobą
odpoczywam... czego najbardziej mi trzeba wieczorami
uspokajam oddech, po tym, jak ze złości i nerwów miałam ochotę nasze dzieci zjeść
po tym, jak super zdrowa i smaczna kolacja została zignorowana
popatrzyły, zrobiły dziwne miny i "oni wolą coś innego"
dla Janka, owszem, mam zawsze plan B, bo jego ciałko, waga i wzrost nadal oscylują pomiędzy 3 a 10 centylem, on po prostu MUSI coś jeść
ale czasem i mój plan B nie smakuje
bo czasem to nic im nie smakuje, w tyłkach się przewraca i sami już nie wiedzą, na co mają ochotę
żeby jeszcze ewentualnie ta ochota pojawiła się w tym samym czasie, kiedy ja ogłaszam czas kolacji!
grrr....

tak, więc siedzę przy drewnianym stole w kolorze wenge
kiedy oni czytają, i wiem, że potem już tylko ząbki i spanie
rozmyślam, co by tu zrobić z całym tym długim wieczorem
choć tak naprawdę ustawiam priorytety, bo lista outstanding things to do jest całkiem długa
a tak naprawdę... podsłuchuję ich i to Bullerbyn i w końcu idę tam do nich
i kawałkiem kołderki się przykrywam, dotulam do Jaśka, on do B., Marysia pod jego drugim ramieniem
pachną płynem do kąpieli i czosnkiem, bo od ostatniej choroby Janka i wszechobecnej grypy, faszerujemy się magiczną miksturą od Asi*
B. czyta szybko, za szybko, ja robiłabym to wolniej, ale dzieci są zachwycone
wieczór bez bajki czytanej przez tatusia, to wieczór stracony
egzekwują na nim ten czas i negocjują ilość rozdziałów
a ja podsłuchuję, o liścikach przesyłanych po sznurku między oknami dwóch małych dziewczynek
o gałgankach i szmacianych lalkach i o dłubaniu w nosie
jakże mi się ta książka wydaje teraz infantylna... całe dzieciństwo moje mi wraca
i jest teraz dzieciństwem naszych dwóch ludzików
Bąków kochanych, których również i z miłości mogłabym zjeść
nawet w te Walentynki
bez świec i wina, z kominkiem widzianym tylko kątem oka, bo tak naprawdę przysypiam na sofie późnym wieczorem
tym z długą listą małych konieczności
bez koronkowej bielizny i pełnego makijażu
i jest mi dobrze
z tą codziennością przewidywalną
z tymi nerwami, złościami i zakochaniem wplecionym w to wszystko

i chciałam ponarzekać
a wyszło, jak zawsze

dzień dobry:)

*magiczna mikstura do Asi, to przepis do Agnieszki Maciąg tutaj
polecam, nas stawia na nogi! albo przynajmniej nie pozwala paść:)