z innej bajki jestem

Chciałam iść do kina, z córeczką. Ma sześć lat. Nie grywa na komputerze, nie mamy tableta. Bajki - owszem, czasem ich za dużo, ale to nadal bajki. Wesołe, ale z dobrym zakończeniem. Z morałem zamiast przemocy.
Sprawdziłam, co teraz na afiszu, nasze lokalne cinema pęka w szwach podczas seansu "minionków". Słyszałam o nich, są żółte, czasem mają po jednym oku:) I tyle.
Ale skoro są takie popularne... przecież nie muszę zawsze lubić tego, co nasze dzieci, prawda?

Czytam opis filmu, cytuję:
"Film zabierze nas w przeszłość, dzięki czemu poznamy historię Minionków - od zarania dziejów do czasu, gdy w ich życiu pojawił się Gru. Minionki zawsze potrzebowały złego przywódcy, służyły już T. Rexowi, Czyngis-chanowi, Napoleonowi, a nawet hrabiemu Drakuli, tyle tylko, że… wszystkich ich przypadkowo zgładziły. Teraz, kiedy nie mają komu służyć, są pogrążone w rozpaczy. Minionki Kevin, Bob i Stuart desperacko poszukując zła, przemierzają cały świat. Po drodze detronizują królową Elżbietę II i wplątują się w najdziwniejsze przygody. Na Florydzie, podczas tajemnej konwencji złoczyńców poznają Scarlett Overkill (...), pierwszy w historii tak czarny kobiecy charakter. W niej cała nadzieja."

Usiadłam. To znaczy, już siedziałam czytając, ale...oczy z pewnością robiły się coraz większe, z każdą linijką... zły przywódca? zgładziły? desperacko poszukując zła? TO są te minionki??

Filmu nie widziałam. Czytałam opinie i tu można znaleźć wszystko, od zachwytu do druzgocącej krytyki. Ocenić pozostaje widzowi, po obejrzeniu. Ale... po takim wstępie, nie zabiorę mojej Marysi na ten seans.
Rozumiem, że następuje czas, gdy dziecko ma poznać, dowiedzieć się, że świat to nie tylko Dobro. W zeszłym tygodniu rozmawiałam z Nią o tym, co usłyszała w radio - matka wyrzuciła przez okno swoje trzymiesięczne dziecko, które niestety zmarło, a potem zbiegła z któregoś tam piętra, sprawdzić co się z nim stało. Wiem, że świat, z całym swym dobrodziejstwem, bardziej lub mniej brutalnym, zapuka do główek i serc naszych dzieci, pewnie wcześniej, niż bym chciała. Ale dobrze, że mogę przy tym być.
Jednak bajki, oprócz radości, którą dają, kojarzą mi się również z przesłaniem, podpowiedzią, czymś, co kilkulatek będzie naśladować przez kolejne dni i tygodnie.
Czy ja przesadzam? Czuję, że nie. Jako mama. Jako kobitka coraz starszej, jak widzę, daty.
Jak z innej bajki.