zatrzymać czas

Nie przypuszczałam.

Że u progu wiosny, o której jeszcze parę dni temu pisałam pełna energii, dopadnie mnie wiosenne, po-zimowe, czy sama-nie-wiem-jakie przesilenie.

W poniedziałek przespałam cały wieczór. I dalej resztę nocy.

A wczoraj niemal usłyszałam ciche wołanie z końca domu, z naszej sypialni. Wołanie naszego łóżka.. na które moje ciało odpowiedziało samo, za mnie, bezwiednie, choć skutecznie. Doprowadzając mnie, tak, jak stałam, z nieugotowaną zupą ogórkową, niewyczyszczonymi butami dzieci, po spacerze w błocie, niezmytym makijażu, prosto pod kołdrę.

Miałam sen, a może to moje pragnienie wielkie jest, że udało mi się zatrzymać czas.

Wpadłabym najchętniej - jak Alicja w Krainę Czarów - we własną krainę snu, relaksu, nicnierobienia.

Zatrzymałabym się, żeby zapanować nad sobą, nad moim skrawkiem życia, tego teraz, w tym dniu, tygodniu. Żeby znaleźć czas na beztroskie rozmowy z dziećmi, zabawy z nimi i wsłuchanie się w to, co nieustannie do mnie mówią, a ja nieustannie nie mam dość czasu, żeby wysłuchać ich do końca.

Pożyłabym trochę, nie pracą, zakupami, przegarnianiem okruszków. Ale byciem, życiem, które w naszym domu tętni, dudni, wypełnia każdy pokój i popołudnie.

Zatańczyłabym częściej przy ulubionym "Imbirze", na środku salonu, na boso.

Zatrzymałabym czas, żeby wyspać wszystkie niedospania, zaległości, marazmy i poprzednią porę roku. Włożyć zimno pod poduszkę. Albo na dno szafy.

 

A po tym śnie i zatrzymaniu, wcale na nowo się nie rozpędzać. Nie podliczać, co mnie minęło, co opuściłam i z czym nie zdążę. Nie zadręczać się zaniedbanym i nieskończonym.

Jak?

Z pierwszymi promieniami słońca znajdę odpowiedź.

Przerabiałam to w zeszłym roku. I w poprzednim. Każdej wiosny.

Przypomnę sobie. O zieleni, kolorach.

I znów zatrzymam czas. Aż do lata.