"Rzeczy są takie, jak na nie reagujemy"

Nie reagować nie potrafię.
Udawać, że nie widzę i nie słyszę, choćbym z całych sił oczy i uszy zamykała.
Nie martwić się i nie bać, nie potrafię.
Nie potrafię nie przerazić świadomością, że świat jest okrutny i nieprzewidywalny.
A ludzie nieludzcy.
Może to wszystko dzieje się od zawsze. Nienawiść, fanatyzm, zło i wojny.
Ale równie mocno musiało dotykać tych, co przed nami się urodzili, tych, co przed nami mieli dzieci, ojców, synów i córki.
Równie mocno, co mnie, nas.
Ja żyję teraz i reaguję - jak pisała Iwona (do której wracam często).
Na codzienność, śmieszne poranne i wieczorne złości. Na zepsutą drukarkę i zszywki, które kończą się, gdy ja najbardziej się spieszę. Na zamknięte tory się wkurzam, na rozsypaną kaszę w szufladzie ze sztućcami. Niecierpliwię się i martwię zarazem, co z tych Naszych wyrośnie, skoro muszę im notorycznie przypominać o zrobieniu łóżek...

I co z tego?
Niech wyrosną na bałaganiarzy i zapominalskich.
Niech te tory będą zamknięte a ja mogę przy nich tkwić i czekać.
Mogę się wkurzać na kiepską komunikację w pracy, drogie euro, brak prądu, czy zakorkowane miasto.
Tylko proszę Cię, Boże, o pokój. O spokój Cię proszę.
Bezpieczeństwo mojej rodziny, dzieci, bliskich i dalekich.
O chleb, dach nad głową i szkołą.
O to, żebyśmy nie bali się z tego domu wyjść albo przekroczyć granicę.
Zawróć, proszę, tych, którzy idą przeciwko.
Żebym mogła zapewnić nasze dzieci, że wojny nigdy nie zobaczą. I sama w to uwierzyć.
O tą wiarę proszę, żeby w objęciach mnie trzymała mocno i nie puszczała ani na chwilę.
Ja wiem, że Ty wygrałeś. A my co roku wątpimy przez chwilę, żeby potem móc radować się z ulgą.
"Rzeczy są takie, jak na nie reagujemy."
Więc ja chcę reagować wiarą. I nadzieją. I miłością.