Zagroda Południowa

Może nie dziś powinnam o tym pisać, to znaczy o Nich.
Bo post miał być z tych raczej pogodnych.

Kolejny raz zaciskałam dziś zęby, pakując zakupy przy kasie, unikając wzroku Pani, która chyba jeszcze dzieci nie ma, choć nasze z takich akcji dobrze już zna. Ale ja wyjątkowo jakoś nie mogę do takich przywyknąć. Maria i Jan, dzieci moje, pękając ze śmiechu, bez żadnego właściwie powodu, czyli z każdego powodu, rozpracowywały ruchome drzwi w markecie. Drzwi reagowały na Marysię - otwierając się i zamykając, nie reagowały na Janka, bo wzrost widać ma dla nich nie wystarczający. Ale to oczywiście nie przeszkadzało mu dać się im "przyłapać", czyli dać się zamknąć. Czekałam, aż drzwi przyskrzynią mu rękę lub palce. Dwa razy odrywałam się od płacenia, żeby go ratować, zostawiając portfel, kartę w terminalu, kluczyki od auta na samym wierzchu. I resztki sił, bo rozpacz tuż tuż. Na szczęście zdążyliśmy wyjść ze sklepu zanim dzieci zaczęły tarzać się ze śmiechu po podłodze.
Za każdym razem podobnie. Ale ja przywyknąć nie mogę. Tym bardziej do przymykania oczu, moich, bo "przecież to dzieci jeszcze są", "w sumie nic złego nie robią", "się spinam za bardzo".
No nie. Nie spinam się. Tylko w głowie mi się mojej trzydziestoośmioletniej nie mieści, żeby dzieci - lat cztery i siedem - tak się zachowywały i odzywały. Ja w ich wieku.... A są to dzieci nasze, czytaj rodzina nie patologiczna, rodzice zgodni, pracujący za dnia, nie więcej, niż 8 godzin, nie kłócący się i rozumni. Spędzający z dziećmi czas, czytający bajki, układający puzzle i odpowiadający na naprawdę spory procent pytań w stylu "a którędy pani fryzjerka chodzi do pracy i po co ma niebieski sweter dzisiaj?". Czyli rodzice z gruntu normalni. Bardzo świadomi tego, co się dzieje, choć ciągle nie bardzo ogarniający jakim to się dzieje cudem.
No jakim cudem ONE te nasze najkochańsze są czasem aż tak nie do zniesienia??
Wpadają w głupawkę, śmiechu-chichu i zapowiedź najgorszej kary (no, powiedzcie mi czego to się teraz dzieci boją? no czego?) wywołuje u nich kolejną falę dzikiego śmiechu. Boki zrywają.
Do tego stopnia, że ja mam już na ustach pianę za złości, choć równie dobrze mogłabym się tak z nimi pośmiać do rozpuku. Serio.
Już PO wiem, że mój głos podniesiony nic nie daje w TAMTYM momencie. Ja się spalam, one dalej boki zrywają. Nic nie działa. Groźby, że bajek jutro nie będzie? Że słodyczy nie będzie? Telefonu ani tableta nie zabronię ani nie zabiorę, bo rzecz jasna takich nie mają, ani nie używają. To odpada. Na krótko działa akcja pt. zatrzymanie samochodu podczas jazdy - jeśli stan euforii dziecięcej osiąga szczyt naszej wytrzymałości - i groźba wysadzenia. Płacz się wtedy pojawia dramatyczny. Rozpacz w głosie i prawdziwe słone łzy. Zwłaszcza, gdy otwieram drzwi i zapraszam na zewnątrz. Oczywiście ostatecznie je zamykam, i zanim zrobię ćwierć kroku z powrotem do moich, zabawa wewnątrz auta rozkwita na nowo.
Wizja tegorocznych wakacji letnich zaczyna kojarzyć mi się z płatnym koszmarkiem.

Mam dość spore podejrzenia, że to my robimy coś nie tak. My, rodzice. Jesteśmy za mało konsekwentni, za bardzo pobłażamy, po prostu kochamy. Choć, gdy próbuję porównać siebie do innych mam, wydaje mi się, że jestem dość wymagająca i zasadnicza. Ale chyba ciągle za mało. A z punktu widzenia mojej mamy - jestem całkiem miękka:)

Właściwie miałam napisać słodki post o dzieciach z ...Bullerbyn.
"Dzieci z Bullerbyn" to hit ostatnich tygodni. Książka czytana niemal co wieczór przez B., rytuał pożądany i uwielbiany. Historia Lasse, Bosse i Olle, Lisy, Anny i Britty. Bullerbyn podzielone na Zagrody. Do dziś pamiętam wybrane fragmenty i mnie samą, kiedy w wieku lat sześciu czy siedmiu marzyłam o przyjaciółce, do której przeciągałabym liściki po sznurku, z mojego okna do jej. O gałgankach i szmacianej lalce w mini kołysce. Cieszy mnie ogromnie, że nasze dzieci nie mają na półkach pięciu lalek Barbie i transformersów. Czy jak to tam się mówi.
I że potrafią cudownie śmiać się przy "Dzieciach z Bullerbyn". Utożsamiają się z bohaterami, porównywały książkę z filmem o tym samym tytule, który leciał akurat w telewizji, Janek siedział przed ekranem trzymając ją w rączkach, co wyglądało przekomicznie. Jakby potrafił czytać i śledził rozdział za rozdziałem rozliczając wersję filmową z każdego dialogu w książce.
Podpowiedziałam im, że my również mamy swoje Bullerbyn. Nasz dom, to zagroda południowa, zaraz obok - w środkowej i północnej, mieszkają ich ukochani sąsiedzi - dwie pary rodzeństw, którzy idealnie wpasowują się w klimat przygód dzieci z książki. Jedna wielka banda ciekawych osobowości, przyjaźnie, spory i wspólne przygody.

Wiem, że nie tylko my borykamy się z trudami wychowywania. Dużo rozmawiam z innymi mamami, rodzicami, ich relacje są niemal identyczne. Czyli jesteśmy normalną rodziną. Mamy normalne dzieci. A czas zakupów w stresie, kłótni o wszystko i głupawek w końcu minie. I zrobi się cicho i pusto. I tęskno za tym hałasem dzieciństwa własnych dzieci. Tak mówią.
Więc staram się. Oj staram, naprawdę, być świadomą mamą, łapać te przysłowiowe chwile i przywyknąć do dziecięcych wygłupów (choć w domu nazywam to durnieniem). I gdy tak o tym piszę, zaczynam wierzyć, że właściwie, to jest cudownie, a wspomnienie dzisiejszych zakupów za chwilę okaże się tylko zabawną historią.
I znowu będę cieszyć się na wakacje pod namiotem, nad jeziorem w górach:)
To moje matczyne rozrzewnienie potrwa do jutra rana.
Bo każdy ranek to nowe wyzwanie. Nowy rozdział. Emocje sypią się garściami. Znane dotąd dziecięce fochy zmienią barwy na intensywniejsze. Jak w "Dzieciach z Bullerbyn". W wersji live.


Aniu pozdrawiam:)
Asiu ściskam:)