DOM ANI (cz. 1)

to taki dom, do którego zawsze się tęskni
który kojarzy się z połową bułki z wątrobianką i keczupem
z bratem na drugim końcu stołu, wiecznie kręcącym się, jak nasz Janek teraz
z kuchnią w boazerii i zydlami z serduszkiem na oparciu
z mamą robiącą na drutach, gdy my zasypialiśmy w swoich łóżkach
z mamą, która czytała nam do snu, zaprowadzała do szkoły muzycznej i zbierała dzwoneczki
a potem filiżanki
i jeszcze kilka innych porcelan, ram do obrazów, mini budzików i starych krzeseł


to taki dom, a właściwie mieszkanie z duszą
na pierwszym piętrze
w bloku z płyty
dom inny, niż wszystkie
z ciepłem i czasem nie wprost miłością
taką, którą docenia się paręnaście lat później, dopiero, gdy się ją zrozumie i samemu taką rozdaje
miłością ponad wszystko, ponad własną słabość
miłością, która całowała czule moje skrzydła, jak na pożegnanie, bo wiedziała, że nie może mnie zatrzymywać


to taki dom, w którym każda rzecz ma swoje  miejsce
a tych rzeczy jest milion i jeszcze dwanaście
nie ma minimalizmu, szarości ani designu
jedyne trendy to pasja i dobre samopoczucie
ukochanie wielkich stóp u małych anielskich figurek
spełniająca się dopiero potrzeba malowania
ciągłe i wspólne poszukiwanie wyjątkowości
pośród skorup, zakurzonych antyków i ostatniej filiżanki z kolekcji


to taki dom z widokiem na plac zabaw
piaskownicę, której już nie ma i bujak, na którym rozcięłam sobie czoło, gdy miałam sześć lat
z sąsiadami, którzy znają mnie od trzydziestu ośmiu
i tymi, których nazwisk nie ma już na liście mieszkańców
to oni słyszeli moje gamy i preludia, grane na stuletnim fortepianie z pękniętą płytą
to im mówiliśmy z bratem oczywiste i głośne dzień dobry
tak, jak nas nauczyła mama


umiar we wszystkim
oprócz marzeń


to taki mój dom z dzieciństwa
i na zawsze mój, nasz
na zawsze mój


dziękuję Ci, Mamuś...